Institutioneel racisme heeft in de VS weer eens een gezicht gekregen. George Floyd. Die 8 min en 46 sec lang smeekte: “I can’t breathe”. En zo zijn laatste adem uitblies. Hij werd vermoord.
En ook hier zijn er mensen die niet kunnen ademen. Mensen die niet mogen ademen.
De lucht is niet hetzelfde. Die maakt niet gelijk. Die maakt niet vrij.
Al te lang leven we met een virus dat racisme heet.
En het vaccin zijn wij.
In de 10 jaar dat ik werk aan de mismatch op de arbeidsmarkt vormen frustratie en wantrouwen een weerkerend probleem. De oorzaak? Men is niet tevreden met de suggesties die men krijgt omdat ze niet aansluiten bij de capaciteiten en ervaringen van de werkzoekenden.
Werk is en blijft de beste garantie tegen armoede. De VDAB heeft daarin een sleutelrol te vervullen. Om efficiënt aan de slag te gaan, gebruikt de VDAB daar verschillende methodes voor en AI is daar één van. Helaas verloopt dat niet vlekkeloos, want diezelfde AI resulteert in het uitsluiten van groepen op de arbeidsmarkt. Het is dus geen overbodige luxe om hier bij stil te staan en ons bewust te zijn van de blinde vlekken van technologie.
